سازمان ملل حکم ۱۶ سال زندان نرگس محمدی را حیرت آور خواند

• کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در اطلاعیه‌ای حکم ۱۶ سال زندان برای نرگس محمدی را "حیرت‌آور" توصیف کرده و خواستار آزادی فوری او شده است ...

کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در اطلاعیه‌ای حکم ۱۶ سال زندان برای نرگس محمدی را "حیرت‌آور" توصیف کرده و خواستار آزادی فوری او شده است.

به گزارش بی بی سی در اطلاعیه کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل گفته شده خانم محمدی به شدت بیمار است و بر اساس گزارش‌‎ها به امکانات پزشکی لازم دسترسی ندارد.

خانم نرگس محمدی، فعال حقوق بشر مشغول گذراندن حکم شش سال زندان خود بود که دوباره بر اساس حکم دادگاه ۱۰ سال دیگر به دوران محکومیت او اضافه شد.

این نهاد حقوق بشر سازمان ملل از ایران انتقاد کرده و گفته صدور حکم زندان برای خانم محمدی نشان‌دهنده افزایش برخورد حکومت ایران با فعالان حقوق بشر است.

کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد که اعتقاد دارد خانم محمدی به دلیل فعالیت‌های شجاعانه خود در زمینه حقوق بشر در زندان است، از ایران خواسته او را آزاد کند.

بر اساس گزارش‌ها جلسه رسیدگی به اتهام‌های نرگس محمدی که بر اساس آن احکام تازه صادر شده، روز اول اردیبهشت امسال در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی برگزار شده است.

در همین حال که حکم خانم محمدی اعلام شده است، سایت کلمه نزدیک به مخالفان حکومت ایران، نامه تازه‌ای را از قول او منتشر کرده که در آن از وضعیت زندانیان در سلول‌های انفرادی انتقاد شده است.

خانم محمدی در این نامه نوشته است: "آنچه موجب شد برای شما اهل‌ قلم و اندیشه در جهان نامه بنویسم، بازگو کردن درد و رنجی فراتر از تحمل مجازات زندان است، زندانی که در آن برخلاف تمام زندان‌های ایران، تلفنی وجود ندارد. ملاقات‌ها پشت شیشه‌های دوجداره و با گوشی انجام می‌شود و فقط ماهی یک‌بار می‌توانیم ملاقات حضوری با اعضای درجه‌ یک خانواده داشته باشیم. به‌جز هفته‌ای یک ملاقات، هیچ ارتباطی با بیرون زندان نداریم و در فاصله روزهای ملاقات در سکوت و بی‌خبری محض فرو می‌رویم."

اما به اعتقاد خانم محمدی رنج و عذاب فراتر از زندان، تحمل سلول‌های انفرادی بندهای امنیتی است. او می‌گوید در مجموع ۲۵ زنی که همبند او هستند ۱۵۰ ماه یا بیش از ۱۲ سال در بندهای امنیتی بوده‌اند.

این فعال حقوق بشر در نامه‌اش نوشته است: "متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی که فعالیتشان از طریق نوشتار و گفتار بوده، همچون یک تروریست خطرناک در سلول‌های انفرادی بندهای امنیتی و طی مدت‌زمان نامعلوم نگهداری می‌شوند. این در حالی است که طبق قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران نگهداری متهمان در سلول انفرادی غیرقانونی است. سلول انفرادی مصداق بارز شکنجه روحی و روانی است که متأسفانه طی سال‌های متمادی قربانیان زیادی داشته است."

او پیشتر گفته بود به دلیل تحمل زندان در انفرادی و بازجویی‌های متعدد در سال ۱۳۸۹ به بیماری اعصاب و فلج عضلانی مبتلا شده و ماموران او را به واسطه فرزندانش تحت شکنجه قرار دادند. بیشتر اینجا بخوانید.

در تیرماه ۱۳۹۱ خانم محمدی بر اساس تشخیص پزشکان حکم "عدم تحمل کیفر" گرفت و آزاد شد اما بعد از آن دوباره بازداشت شد.

دو فرزند دوقلوی خانم محمدی بعد از به زندان افتادن او به پدرشان در فرانسه پیوستند.

بانو نرگس محمدی به انجمن جهانی قلم، درباره نگهداری فعالان سياسی، مدنی و عقيدتی در سلول های انفرادی زندان های جمهوری اسلامی اعتراض میکند

از زندان اوين خطاب به انجمن جهانی قلم:

“سلول انفرادی، شكنجه ای رواني و غير انسانی ست.”

اعضای محترم انجمن جهانی قلم،

با سلام و احترام

این نامه را از بند زنان زندان اوین می نویسم. از میان ٢٥ زن زندانی که زنان اهل قلم و اندیشه با گرایشات فکری و سیاسی متنوع هستند، هیچ زن تروریست و خرابکاری وجود ندارد و اتهامات ما جملگی به دلیل فعالیت های سیاسی، مدنی، عقیدتی و گرایشات فکری مان می باشد که با احکام سنگین به تحمل زندان محکوم شده ایم. مجموع احکام ما ٢٣ زن، ١٧٧ سال است (٢ نفر هنوز حکم نگرفته اند).

اما آنچه موجب شد برای شما اهل قلم و اندیشه در جهان نامه بنویسم، بازگو کردن درد و رنجی فراتر از تحمل مجازات زندان است، زندانی که در آن برخلاف تمام زندان های ایران، تلفنی وجود ندارد. ملاقات ها پشت شیشه های دو جداره و با گوشی انجام می شود و فقط ماهی یک بار می توانیم ملاقات حضوری با اعضای درجه یک خانواده داشته باشیم. به جز هفته ای یک ملاقات، هیچ ارتباطی با بیرون زندان نداریم و در فاصله روزهای ملاقات در سکوت و بی خبری محض فرو می رویم.

اما رنج و عذاب فراتر از زندان، تحمل سلول های انفرادی در بندهای امنیتی است. ما ٢٥ زن در مجموع ١٥٠ ماه (بیش از ١٢ سال) متحمل حبس در بندهای امنیتی شده ایم و این مجازات بسیار سنگین تر از مجازات زندان است که متاسفانه متهمان پیش از برگزاری دادگاه و انجام محاکمه در دورانی به نام تحقیقات مقدماتی متحمل می گردند و این دوران (تحقیقات مقدماتی) از یک روز تا چند سال ممکن است به طول بینجامد. مسئله اینجاست که متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی که فعالیت شان از طریق نوشتار و گفتار بوده، همچون یک تروریست خطرناک در سلول های انفرادی بندهای امنیتی و طی مدت زمان نامعلوم نگهداری می شوند. این در حالی است که طبق قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران نگهداری متهمان در سلول انفرادی غیرقانونی است. سلول انفرادی مصداق بارز شکنجه روحی و روانی است که متاسفانه طی سال های متمادی قربانیان زیادی داشته است.

طی ١٤ سال فعالیت در کانون مدافعان حقوق بشر، تحقیقات، پژوهش ها و مصاحبه های مطبوعاتی برگزار و بیانیه هایی از سوی کانون مدافعان حقوق بشر و شورای ملی صلح منتشر شده است و اعتراض هایی علیه به کارگیری این شیوه خشونت بار علیه متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی انجام داده ایم. اما متاسفانه هنوز سلول انفرادی سلول های انفرادی بندهای امنیتی، زنان و مردان منتقد و فعالان سیاسی و مدنی را میزبانی می کنند. یکی از کارکردهای سلول انفرادی، گرفتن اعترافات و اقرارهای بی اساس علیه خود متهمان است که بر اساس همین اعترافات بی اساس، قضات دادگاه ها احکام سنگینی صادر می نمایند. اما این تمام ماجرا نیست و درد به همین جا ختم نمی شود. بسیاری از محبوسان در سلول انفرادی، سلامت جسمی و بدتر از آن، سلامت روانی خود را از دست می دهند که گاه تا پایان عمر مبتلا به این دردها می مانند. چرا که در این محبس که بی شباهت به یک قوطی دربسته نمی باشد، فرد در خلا و فضای تیره و مبهمی رها می شود که از هرآنچه لازمه حس و درک انسان بودن و حفظ هویت خویش است، محروم می شود. محرومیت از هوا، صدا، نور و …به عنوان محرک های طبیعی تا خبر، نوشتن، خواندن و … به عنوان محرک های ذهنی.

اینجانب که مفتخرم یکی از اعضای کوچک این نهاد معتبر بین المللی هستم، به عنوان فردی که از سال ١٣٨٠ تاکنون ٣ بار سلول انفرادی را تجربه کرده ام و در سال ١٣٨٩ در بازجویی هایی که در سلول های انفرادی داشتم دچار حمله های عصبی پی در پی شدم، در حالی که پیش از آن هرگز مبتلا به آن نبودم. وبه عنوان مدافع حقوق بشری که بر اساس وظیفه و رسالتی که در کانون مدافعان حقوق بشر داشتیم، با افراد زیادی از محبوسان در سلول های انفرادی گفت و گو کرده ام و تحقیقاتی داشته ام و هم اکنون با ٢٥ نفر از زنان متحمل حبس در سلول انفرادی در زندان اوین هستم، تاکید می کنم که سلول انفرادی شکنجه ای روحی، روانی و غیرانسانی است، از شما تقاضا دارم به عنوان اصحاب قلم و اندیشه و پای بند به موازین انسانی و مدافع آزادی بیان، جهت مقابله با به کارگیری سلول انفرادی به عنوان شکنجه سفید، از قلم، بیان و هر امکان دیگری استفاده نمایید تا شاید روزی شاید بسته شدن درهای سلول انفرادی به روی انسان هایی باشیم که گناهشان اندیشیدن، نقادی و اصلاح گری است. به امید آن روز.

نرگس محمدي

زندان اوين- اردي بهشت ٩٥