بیانیه همبستگی برای دموکراسی و حقوق بشر در ایران (برونمرز)درباره تجزیه طلبی

هممیهنان آزاده،

سالیانیست که زمزمه تجزیه طلبی در ایران نیز ملت ما را رنج می دهد. اکثریت مردم نگران و آشفته واقلیتی نا آگاه یا مزدورند که دم از جدائی میزنند. در این میان رژیم اشغالگر جمهوری اسلامی بهانه‌ای بدست اورده تا بسیاری ازهممیهنان را بدلیل جدائی طلبی بدام انداخته و به بند بکشد و بدینوسیله هم بر مشکلات کلان اقتصادی واجتماعی کشور سرپوش بگذارد. در حالیکه گرفتاری مردم سراسر ایران و منطقه استقلال جغرافیائی نیست بلکه نبود آزادی، عدالت اجتماعی و اقتصادی میباشد.

درنتیجه میتوان گفت مشکل عمده کشور ما خود سیستم ولائی است که نه تنها جوابگوی ملت نیست بلکه قوانین خود و حقوق بین المللی را هم زیرپا گذاشته و توانسته ایران را از جامعه جهانی دور نگه دارد.

ما دریافتیم که میتوان خوشبختی ملتهای اروپا را در همجواری مسالمت آمیز و برداشتن مرزهای جغرافیائی جستجو کرد و یافت، درقوانینی که بدست مردم و برای مردم وضع و مستقر شده است.

داشتن جایگاهی در دامان جامعه جهانی نه تنها احترام به قوانین وقراردادهای بین المللی هم می باشد، بلکه آگاه کردن مردم در این موارد را نیز در بر دارد تا از هیجان زدگی یا دلواپسی و فریب جلوگیری شود.

از اینرو ما برای آگاهی هممیهنان ترجمه اعلاميه‌ كنفرانس‌ جهاني‌ حقوق‌ بشر وين‌ مصوب‌ 1993 را که در قسمت دوم به استقلال و تجزیه طلبی پرداخته است منتشر کنیم.

درود بر زندانیان سیاسی

پاینده باد ایران

همبستگی برای دموکراسی وحقوق بشردرایران

برونمرز

قسمت‌ دوم‌ : اعلاميه‌ كنفرانس‌ جهاني‌ حقوق‌ بشر وين‌ مصوب‌ 1993

پ‌ 1

كنفرانس‌ جهاني‌ حقوق‌ بشر بر تعهد رسمي‌ ( SOLEMN COMMITMENT ) همه‌ كشورها در انجام‌ وظايفشان‌ در ارتقاء جهاني‌ احترام‌، رعايت‌ و حمايت‌ از همه‌ موارد حقوق‌ بشر و آزادي‌هاي‌ اساسي‌ براي‌ همه‌ براساس‌ منشور سازمان‌ ملل‌، ساير اسناد بين‌المللي‌ در زمينه‌ حقوق‌ بشر و حقوق‌ بين‌الملل‌ را مورد تاييد مجدد قرار مي‌دهد. ماهيت‌ جهانشمول‌ اين‌ حقوق‌ و آزادي‌ها اصل‌ مسلم‌ و بلاانتزاع‌ مي‌باشد.

در اين‌ چارچوب‌ گسترش‌ همكاري‌ بين‌المللي‌ در زمينه‌ حقوق‌ بشر جهت‌ تحقق‌ كامل‌ اهداف‌ سازمان‌ ملل‌ اساسي‌ مي‌باشد.
.

كنفرانس‌ جهاني‌ حقوق‌ بشر با توجه‌ به‌ وضعيت‌ خاص‌ ملت‌هاي‌ تحت‌ استعمار و ساير اشكال‌ سلطه‌ بيگانه‌ يا اشغال‌ خارجي‌، حق‌ ملتها در مبادرت‌ به‌ هر عمل‌ مشروع‌ مطابق‌ منشور سازمان‌ ملل‌ در تحقق‌ حق‌ غيرقابل‌ انكار خويش‌ در تعيين‌ سرنوشت‌ خود را برسميت‌ مي‌شناسد. كنفرانس‌ جهاني‌ حقوق‌ بشر محروميت‌ از حق‌ تعيين‌ سرنوشت‌ را بعنوان‌ نقض‌ حقوق‌ بشر تلقي‌ نموده‌ و بر اهميت‌ تحقق‌ مؤثر اين‌ حق‌ تاكيد مي‌كند.

طبق‌ "اعلاميه‌ 1970 اصول‌ حقوق‌ بين‌المللي‌ در مورد روابط‌ دوستانه‌ و همكاري‌ ميان‌ كشورها طبق‌ منشور سازمان‌ ملل‌" اين‌ حق‌ نبايستي‌ بعنوان‌ مجوز يا مشوقي‌ براي‌ هر عملي‌ كه‌ منجر به‌ تجزيه‌ يا تهديد كل‌ يا جزيي‌ از تماميت‌ ارضي‌ يا وحدت‌ سياسي‌ كشورهاي‌ داراي‌ حاكميت‌ و مستقل‌ كه‌ طبق‌ اصل‌ حقوق‌ مساوي‌ و حق‌ تعيين‌ سرنوشت‌ ملت‌ها امور خود را در دست‌ دارند و بدين‌ ترتيب‌ داراي‌ دولتي‌ هستند كه‌ نماينده‌ كل‌ مردم‌ متعلق‌ به‌ آن‌ سرزمين‌ و بدون‌ تبعيض‌ از هر نوع‌ مي‌باشد تلقي‌ گردد.

متن کامل بفارسی‌

http://www.unic-ir.org/hr/declaration-vienna.htm

متن کامل بانگلیسی

http://www.ohchr.org/EN/ProfessionalInterest/Pages/Vienna.aspx