همبستگی با برگزارکنندگان میتینگ پارک لاله در روز ۲۱ آبان

هم میهنان، روز ۲۱ آبان از ساعت ۳ پس از ظهر در خیابان های مرکزی تهران و منتهی به پارک لاله، بوق ممتد بزنید.

این ساده ترین و در عین حال مهم ترین گام برای تجدید جنبش دموکراسی خواهی علیه فقر،فساد و استبداد است.

🔻باید این جمع کنونی یعنی جنبش پارک لاله 21 ابان را گسترش داد.
https://t.me/tasvireh/171
اگر ...
تنها راه این است که تک تک نیروهای صادق و مبارز را جمع کنیم.
ترس و سرکوب را باید چاره کرد.
ذره ذره باید پیش رفت و حوصله به خرج داد.
نظام حاکم فاشیستی س.
با دنیا در افتاده. ما مردم باید چاره ی ان را بکنیم.
تا کنون همه ی اپوزسیون ها و جنبش ها را سرکوب کرده و البته
نتونسته خرده جنبش ها و یا جنبش های صنفی را از بین ببرد.
جنبش پارک لاله نیز یکی از همین جنبش هاست که می اید و میرود اما قطعا بی اثر نیست.
اینها دانه های تسبحی هستند که در لایه های زیرین که بستر عدالت خواهی و ازادیخواهی و مبارزه علیه ستم است ، به هم پیوند دارند.
در واقع شکل موزاییکی دارند که در یک بستر واحد قرار دارند.
من از اعضای جنبش پارک لاله تمنا دارم، اگر افراد مطمئن و مبارزی میشناسید که حاضرند با اسم و رسم در بین ما باشند به من معرفی کنید تا زمینه ی پیوستن را فراهم کنم. البته بسیاری از دوستان هستند که لزوما اینجا حضور ندارند. مشکل نت و ...دارند.
اما ما نیاز به کسانی داریم که حتما اینجا باشند.
در مسئله ی استادیوم
مرگ سحر،فشار افکار عمومی و فیفا
به احتمال زیاد چالش را به نفع مردم و بانوان تمام خواهد کرد. اما این نیز فقط یکی از معضلات جامعه بود که حل میشود.
معضلات اساسی تر به جا مانده. باید امیدوار بود و یکی یکی پیش برد.
این اندیشه که جنگی در بگیرد و رژیم از بین برود
یا شب بخوابیم و مثل ۲۲ بهمن رژیم سرنگون شود
یا انقلابی مثل انقلاب ۵۷ در بگیرد، بیشتر به توهمات می ماند.
انقلاب موجود یک انقلاب اجتماعی است. یعنی خواست های اساسی است که اصالت دارد.
خواست بانوان
خواست کارگران
خواست اقوام
خواست دگر باشان مذهبی
خواست طبقات گرسنه و فرو دست
خواست حقوق بشری ها
خواست احزاب و سازمان های سیاسی
خواست حامیان حقوق حیوانات و محیط زیستی ها
و...
این خواست هاست که اصالت پیدا کرده. البته اگر یک رژیم دموکراتیک داشتیم خود به خود بخش های اساسی این خواست ها تامین بود اما حتا اگر انقلابی اتفاق بیفتد لزوما این خواست ها تامین شدنی نیست.
انقلاب اتفاق افتاد اما در بخش هایی، شرایط خیلی بدتر شد.
نتیجه ی انقلاب یک رژیم مذهبی فاشیستی بود.
شاید به همین دلیل جامعه متوجه شده که انقلاب دموکراتیک را ترجیح بدهد.
تفاوت انقلاب دموکراتیک در مضمون و حتا شیوه هاست.
مضمون ان، همین اصالت دادن به خواست های صنفی،طبقاتی، حزبی، مذهبی، جنسیتی، قومی و...است.
روش های ان نیز همین مبارزات مدنی و گام به گام است. برانگیختن بخشی از اجتماع برای رسیدن به یک مطالبه ی معین در شرایط معین است.
البته ممکن است همین امر در زمان کوتاه و با هزینه ی معین نتیجه ندهد و استمرار پیدا کند. اما امری معین است. وقتی حاصل میشود ،تثبیت شده نیز هست. هر گاه بانوان حق طلاق،حق حضور در استادیوم، حق سرپرستی فرزند، حق انتخاب پوشش، حق برابری حقوق با مردان را به دست اوردند، این حق سلب شدنی نخواهد بود.
البته این مسیر بسیار سخت و طولانی است اما نتیجه بخش و پایدار است.
نظام فاشیستی یا شبه فاشیستی حاکم را نمی شود با جنگ از بین برد برای اینکه هزینه اش بسیار سنگین است و معلوم نیست جایگزین ان چه چیزی باشد.
انتظار انقلاب پوپولیستی نیز در وضعیت کنونی بیهوده است. راهی جز تقویت خرده جنبش ها یا ایجاد جنبش های جدید و یا میانی نیست.
باید متشکل شد، به هم پیوست و صداهای گوناگون دموکراسی خواهی را تقویت کرد.
@heshmattabarzadi