سالگرد درگذشت عباس امیرانتظام

امیرانتظام میتوانست منجی ایران باشد

سرشت حاکمیت چهار دهه گذشته در ایران، نخبه کشی و ضد مردمی بوده است. با وجود کشتن و زندانی کردن و فراری دادن میلیون‌ها از بهترین نخبگان کشور، و حاکم ترس و خفقان با رفتار خشونت‌آمیز و زندان و اعدام بر جامعه، هنوز ما ملت ایران بهترین زایندگان و پرورندگان نخبگان در جهان هستیم. کسانی که حکومت اسلامی از کشور فراری داده است بهترین و والاترین پناهندگان در امریکا و دیگر کشورهای پیشرفته اعلام شده‌اند. نطفه نخبگی ملت ایران که در طی هزاران سال، با وجود حمله‌ها و کشتارهای جوامع عقب افتاده، هر بار بازروییده و شکوفا شده و هنوز بر تارک جهان اندیشه و دانش جهان می‌درخشد. هنوز ملت ایران، با وجود اینکه سرافکنده ‌ترین و فلاکت‌زده ترین ملت جهان از دیدگاه حکومتی، اقتصاد و نفرت از حاکمیت تحمیل شده است، هنوز از سربلندترین ملت‌های جهان از دیدگاه کیفیت وجود به شمار میرود. مردمی که وقتی در کشور خودشان توسط نادانان و بیسوادان و بی فرهنگان تحمیلی سرکوب می‌شوند، به هر کجا که بروند شکوفا می‌شوند و می‌درخشند، و آن کشور تبعیدگاه اجباری خود و آن جامعه پذیرا را به سوی پیشرفت می‌رانند.

این نخستین بار نیست که ما دچار نخبه کشی شده‌ایم، این روند از هزاره و چهارصد سال پیش بوده است، هنگامیکه با یورش داعشانه بیگانگان به غرب وحشی فراری شدیم و دانش و هنر خود را در خدمت آن جوامع قرار دادیم. کشوری در جهان نیست که از فرهنگ جهان پسند و دانش سازنده ایران بهره نبرده باشد. از فرهنگ و فلسفه خوب زیستن تا دانش و فناوری بنیادین که شماری کشورهای تهی از فرهنگ و دانش از آن بهره بردن و خود را ساختند، ولی آنچه را ما به آنان ارزانی کردیم را به نام خود ثبت کرده‌اند. پیشرفت کردن و اندیشمند شدن در جامعه‌ای که این توانمندی‌ها را تشویق و ستایش می‌کنند کار دشواری نیست، ولی ماندن زیر فشار سرکوب اندیشه، خفقان و خشونت خام و زندان و اعدام و آنها را تحمل کردن، و باز مانند شقایق صحرا زیبا شکفتن، هنریست تنها ویژه ایرانیان.

امیرانتظام نماد این توان آهورایی و این سرشت انسان ساز ملت ایران است. بابک خرمدین هم زیر شکنجه و وحشیگری بربریت جان خود را از دست داد ولی تسلیم نشد، و هنوز خاری در چشم دشمنان ایرانی بودن است. امیرکبیر در راه پیشرفت و سربلندی کشور جان خود را به دست یک حاکمیت فاسد و نخبه کش از دست داد، ولی هنوز نماد ایرانی خردمند و راستین است. مصدق با توطئه بیگانه و فساد سیاسی و خیانت سرنگون و به دادگاه و تبعید کشانده شد؛ چون بخشی از جهان، سر برافراشتن دوباره ایران را در مردم سالاری و نخبه پروری و قدرت جهانی، رقیبی تسخیرناپذیر می شمرد. و امروز این عباس امیرانتظام است که بینش و دوراندیشی سیاسی او، میهن پرستی او، و شهامت ایرانی-تباری او در تلاش برای جلوگیری از فروافتادن کشور در این منجلابی که افتاد، ستمگران و خودکامگان را ترساند. آنان را ترساند زیرا اگر امیرانتظام پیروزمند می شد، رای مردم حاکم می بود، قتل عامی انجام نمی شد، بنیان قدرت نظامی و اقتصادی کشور نابود نمی شد، جنگی درنمی گرفت و خشونت و نخبه کشی تدبیر امنیت استبداد نمی شد.

عباس امیرانتظام خود را فدا کرد تا نسل ما نمادی دیگر را برای روحیه دادن به خود، برای پایداری در برای پلشتی‌ها و پلیدی‌ها و خشونت‌های غیرانسانی، و برای ناامید نشدن از پیروزی نهایی خوب بر بد، داشته باشد. بیگانگانی که از سر برافراشتن ایران بزرگ می‌ترسیدند، با تحمیل حاکمیت عقب‌افتادگی و خرافات و بی‌سوادی و فساد و خشونت و هرج و مرج سیاسی از عقب‌افتادگی ما شادمانند؛ زیرا ایران مانند درخت تنومند سایه انداز هزاران ساله‌ایست که هرگز نمی‌خشکد، زیرا ریشه در ژرفای تمئت بشری دارد. پس باید هوایش را مسموم کرد، آبش را آلوده کرد و تبرها را به جانش انداخت.

سفیر بازنشسته بریتانیا در ایران گفت که "ما جنگ را ایجاد کردیم و آن را تداوم بخشیدیم تا ایران ناتوان شود." سیاستمدار معروف یک ابرقدرت، چندی پیش اقرار کرد که، "ایران را باید پیوسته زیر فشار گذاشت و با خودش درگیر کرد، زیرا ایرانیان در نخستین فرصتی که بدست آورند، دوباره تبدیل به یک ابرقدرت جهانی خواهند شد." این سخن با گفتار و رفتار عده ای شناخته شده در درون حاکمیت که علیه حل شدن مسائل بین المللی ایران اقدام می‌کنند، همخوانی دارد. کیسینجر چندی پیش گفت که جنگی در خاورمیانه و ایران در راه است، و آنان که طبل جنگ را نمی شنوند کر هستند. و اینکه خاورمیانه باید دوباره مرزبندی شود. امیر انتظام، اگر فرصت را از دستش نمیگرفتند، که آنهم توطئه برونمری بود، کشور را چنان اداره می کرد که توطئه گران روان پریش برخی کشورهای قدرتمند ناامید می‌شدند.

اگر یک امیرانتظام کشور را اداره می‌کرد، نخبگان ما فراری داده نمی‌شدند، این غارتگری تاریخی خزانه ملت ایران، دارایی‌های طبیعی ایران، میراث تاریخی ایران توسط یک مشت غارتگر و ویرانگر بی وطن انجام نمی گرفت. ما دارایی خود را بجای هزینه در راه آبادانی و تولید و رفاه مردم، برای طرح‌های ابلهانه بی‌مصرف دشمن ساز که دشمنی‌ها و تحریم‌های کمرشکن بین‌المللی را به دنبال داشت هزینه نمی‌کردیم. ما می‌توانستیم تا کنون یکی از بزرگترین اقتصادها، همبسته ترین و پیشرفته‌ترین و قدرتمندترین ملت‌ها باشیم. ما میتوانستیم با همه همسایگان دوست و پشتیبان هم باشیم. توطئه گران بیگانه جرات نمی‌کردند برای مرزهای ما و برای موجودیت ما برنامه ریزی کنند؛ و ما می‌توانستیم بسیار زودتر از هندوستان به مریخ برویم. هندوستان با 72 میلیون دلار ماهواره به کره مریخ می‌فرستد، و دزدان حاکم بر ما 72 میلیون دلار را پول توجیبی بشمار می‌آورند. و ما با دور ریز بیش از هزار میلیارد دلار دلمان خوش است که موی زنانمان را پنهان می‌کنیم و فضای مجازی را محدود میکنیم. مردم ما خوراک خود را در زباله دانی‌ها جستجو میکنند و بزرگان کشور در ترکیه و استرالیا و امریکا و کانادا برای خود و خانواده‌شان خانه‌های تجملی و سرمایه گذاری‌های هزاران میلیاردی میکنند. به دروغ میمون به فضا می‌فرستیم، و به راستی هزینه ساخت یک فضا پیمای گران‌قیمت را به روسیه میدهیم تا آنرا با مدیریت خود از پایگاه خود با هزینه ما برای هدفهای خود به فضا بفرستد!

اگر دولت را یک امیرانتظام اداره می کرد، چنان جاذبه‌ای برای نخبگان پیر و جوان کشور می‌بود که آنان مانند نخبگان هندوستان و چین به بازگشت به میهن وفادار می‌ماندند، و از حاکمیت گریزان نمی‌بودند و بازگشتشان به میهن یک مسئله امنیتی تلقی نمی‌شد. ثروتی که ما در فقدان نخبگان خود از دست داده ایم ابعادی چنان نجومی دارد، که می توان آنرا فقط با ویرانی‌های دو سده اول خورشیدی سنجید که فساد و تباهی دربار نظامی- مذهبی ساسانی چه بلایی بر سر بزرگترین ابرقدرت جهان آورد.

یک ملت همیشه یک عباس امیرانتظام تولید نمی‌کند. قامت او در نبرد با اهریمنی‌ها چنان بلند و افراشته بود که توطئه گران و حسودان نزدیک به او جز زانوی او را نتوانست دیدن. من افتخار می‌کنم که در دوران این چهره میهن پرست و مبارز و در دوستی با او، زندگی می‌کردم. من به سهم خود امیدوارم که خود از امیرانتظام درس گرفته باشم و تا زنده هستم از منش و خرد و ازخودگذشتگی او در راه میهن پیروی کنم. ایران همیشه خواهد بود، و عباس امیرانتظام همیشه از چهره‌هایی خواهد بود سرمشق ایرانیانی که می‌خواهند همیشه ایرانی باشند.

کورش زعیم، هموند شورای ششم جبهه ملی ایران

تهران- 20 امرداد 1401خ