این سال ۱۴۰۲، سال سرنوشت خواهد بود

این سال ۱۴۰۲، سال سرنوشت خواهد بود و مصیبت پشت مصیبت نه از روی تصادف، سرنوشت یا رویدادهای پیش بینی نشدنیِ؛ بلکه به علت پیش‌بینی ناپذیری واکنش سران جمهوری اسلامی به هنگام سرعت گرفتن لغزش آنها به ته درّه دیگر نبودن.

افزون بر آسیب‌های جانی و مالی دهه‌های گذشته که مردم را جان به لب کرده است، سال ۱۴۰۱، از دیدگاه بیرحمی نسبت به مردم، بویژه دختران و حتی کودکان ما بی‌نظیر بوده است. ما در این چند سال سیل‌های خانمان برانداز در چند استان داشتیم که صدها هم‌میهن را کشت، صدها هزار تن را بی خانمان و از هستی ساقط کرد. زمین لرزه داشته‌ایم، فروریختن ساختمان‌ها، خشک شدن تالاب‌ها و رودخانه‌ها را داشته‌ایم، ویرانی جنگلها و فضای سبز شهری را داشته‌ایم، افزایش سطح فقر و فلاکت، قاچاق صادرات و واردات، بویژه استخراج و فروش قاچاقی ثروت‌های زیرزمینی کشور را داشته‌ایم. تا کنون هیچ کمک کارساز به مردم و اقتصاد و بازسازی خرابی‌ها انجام نگرفته که هیچ، انباشت ثروت‌های نجومی کار بدستان در حساب‌های بانکی و سرمایه گذاری‌های میلیارد دلاری چند هزار تن از سران نظام را در خارج کشور شاهد بوده‌ایم.

همچنین، پولهای کلانی به عراق و سوریه و لبنان و یمن می‌رود که با ده درصد آن می‌توانستند اقتصاد و معیشت مردم را بهبود قابل توجهی بدهند، اشتغال ایجاد کنند و جلوی افزایش فقر و فلاکت را بگیرند. کسانی که میخواهند با امریکا و اسراییل بجنگند هنوز تفاوت میان یک هواپیمای مسافری ۳۴ متری را با یک موشک شش متری تشخیص نمی‌دهند و با شلیک دو موشک به یک دشمن خیالی یک هواپیمای عظیم الجثه نزدیک زمین را هدف قرار میدهند و ۱۷۶ تن بیگناه را که اکثریت آنان از نخبه‌ترین ایرانیان بودند به ذغال تبدیل می‌کنند. آیا مدارکی گویا در آن هواپیما بایستی که منهدم می‌شد؟ من آنروز شُکر کردم که به بمب اتمی دست نیافته بودیم وگرنه اشتباهی هواپیما را با موشک دارای کلاهک اتمی میزدند و یک شهر را ویران و میلیون‌ها را به قتل می‌رساندند. جلوگیری از ورود واکسن کرونا و انکار آن ویروس کشنده که جان هزاران تن را گرفت تحفه دیگری از خرد این بزرگان اندیشه بود!

هرچند که ملت ما در تمامی این چهار دهه سوگوارِ اعدام‌های فله‌ای دهه ۶۰ و ادامه دادن بی دلیل شش سال جنگ عراق پس از پیروزی ایران، جنگ پرتلفات هشت ساله تحت مدیریت اشخاص پُرمدعای بی‌ دانش و تجربه که صدها هزار کشته و معلول بی‌دلیل داد، قتل های زنجیره‌ای حکومتی دهه ۷۰ و فاجعه دانشجویی تیر ۱۳۷۸، فاجعه بزرگتر خرداد ۱۳۸۸، فاجعه هنوز بزرگتر دی ۱۳۹۶، و کشتار بسیار بزرگتر اعتراض کنندگان آبان ۱۳۹۸، بود؛ مدیریت فاجعه بار زمین لرزه‌ها و سیل‌های به علت طمع مالی و نادانی و بیسوادی در سد سازی و مدیریت آبراه‌ها و ساختمان‌سازی، احتکار دارو و لوازم پزشکی و فروش آن در بازار سیاه و کشورهای دیگر ملت ما دیگر اشک و آهی برایش نمانده و فقط زجر کشیده است. پاداش همه این دزدی‌ها و خیانت‌ها و تخریب زیربناهای کشور و مدیریت یک مشت بیسواد و کودن و غارتگر سنگ تمام گذاشته شده است. آنچه مردم در برابر اینهمه خیانت و خرابکاری و غارت، انتظار نداشتند واکنش وحشیانه حکومت در برابر اعتراض اخیر مردم بویژه دختران و زنان جان به لب رسیده کشور بود که حاکمیت بجای پوزشخواهی و تلاش برای جبران ویرانی‌ها و غارت و جنایت‌ها به کشتار مردم کف خیابان پرداخت. صدها دختر و پسر ناامید از آینده، حتی کودکان را، به گلوله بست و زندان و شکنجه و اعدام کرد!

نوروز ما امسال سیاهپوش است، چهارشنبه سوری ما سیاهپوش است، همانگونه که روز ملی ستایش زن ایرانی ما نیز امسال سیاهپوش بود. ما شب چهارشنبه سوری بجای افرختن آتش و شادی، شمعی سیاه پشت پنجره رو به خیابان افروختیم تا اشک شمع نماینده اشک ما برای بیماران، کشته شدگان، زندان شدگان و شکنجه شدگانمان و برای تلاش پزشکان و پرستاران و کارکنان فداکار درمانگاه‌ها و بیمارستان‌ها که جانشان را برای نجات فرزندان ما به خطر می‌اندازند باشد. برای تحویل سال هم شمعی سیاه خواهیم افروخت پشت پنجره رو به خیابان تا نفرت خود را از اینهمه فساد و دروغ و جنایت نشان بدهیم، و آتش آن شمع سیاه هشداری باشد بسیار روشن به مفسدان و ملت ستیزان که در چهار دهه این همه فاجعه و مرگ و فقر و فلاکت در میهن ما و همچنین در منطقه بر پا کرده‌اند.

کورش زعیم

هموند شورای ششم جبهه ملی ایران