روز جهانی کارگر و ستم به جامعه کارگری ایران

در حالیکه در سراسر جهان متمدن، ده‌ها سال است که کارگران از حقوق کامل مدنی حق گردهمایی و حق اعتراض و اعتصاب برخوردارند، حاکمیت جمهوری اسلامی که با دروغ پشتیبانی از طبقه "مستضعف" به مردم تحمیل شده، هنوز کارگران را که برای اعتراض به شرایط کاری خود دست به اعتصاب می زنند، کتک میزند، به زندان می‌اندازد، شکنجه میکند و از بازگشت به کار محروم می‌کند.

در حالیکه ایران نخستین پایه گذار حقوق کارگری و بزرگداشت کارگران در تاریخ بوده و حتی در دو هزار و پانسد سال پیش، زمانی که در کشورهای دیگر با شلاق از کارگران بیگاری می‌کشیدند، پرداخت دستمزد بسنده برای یک زندگی آسوده، زمان کار معین روزانه، داشتن تعطیلات و نیز تامین خوراک متناسب با نوع کار و سن و جنسیت کارگر اعمال می‌شده است. زنان سه ماه مرخصی با حقوق هنگام بارداری و سه ماه دیگر برای شیردهی نوزاد و همچنین سهمیه گوشت دو برابر مردان را داشتند.

همچنین در دولت جبهه ملی دکتر مصدق بود که برای نخستین بار در خاورمیانه برخورداری از بیمه‌های اجتماعی برای کارگران برقرار شد. جمهوری اسلامی امروز کارگران ما را از کمینه دستمزد لازم برای یک زندگی آسوده و شرایط مناسب و امن کاری هم محروم نگه داشته و با پیمان‌های کوتاه مدت شبه برده‌‌داری می‌کند؛ و حق سازماندهی، اعتصاب واعتراض را هم از آنان گرفته است.

امروز کارگر ایرانی برده جمهوری اسلامیست. بودجه‌های مربوط به تولید و اشتغال او را غارت می‌کنند، صندوق‌های بیمه و بازنشستگی او را غارت می‌کنند، دستمزد او زیر خط فقر است و آنرا هم ماه‌ها به او نمی‌پردازند. وقتی برای اعتراض به خیابان می‌آید او را کتک می‌زنند، بازداشت می‌کنند، شکنجه می‌کنند و گاه می‌کُشند.

کارگر ایرانی باید حق ایجاد اتحادیه، سندیکا و اعتراض و اعتصاب داشته باشد؛ باید از کمینه دستمزد برای یک زندگی آسوده و آبرومند با دستمزد برابر برای زن و مرد برخوردار باشد. باید از حقوق بیکاری دستکم برای شش ماه، بیمه درمانی خانواده، مزایای طبقه بندی مشاغل، ایمنی در محیط کار، امکان تحصیلات رایگان تا پایان دانشگاه و امکان آموزش برای بهبود مهارت‌های خود را داشته باشد. ... شاید به زودی در ایران آینده!

کورش زعیم، هموند شورای ششم جبهه ملی ایران

تهران، 11اردیبهشت 1402خ – 1 مه 2023م